Oproep aan ouders van Leefschool Dagpauwoog!

Deze pagina is voor jullie. Graag zouden wij van zoveel mogelijk ouders een korte reactie krijgen waarom zij voor Leefschool Dagpauwoog kiezen.
Stuur een mailtje naar webbeheer@dagpauwoog.be. Wij zetten uw mening zo snel mogelijk op onze site.

De manier waarop mijn 2 kinderen, Benjamin en Charlotte, in Dagpauwoog zijn opgegroeid, opengebloeid, sociaalvaardig zijn geworden en respect ontwikkelden voor anderen en natuur, is alleen maar een bevestiging van mijn keuze destijds.

Ze zijn allebei fantastische jongeren geworden met een positief en realistisch zelfbeeld, een doel (ieder uitgaand van zijn eigen ontdekte talenten), gedreven en gemotiveerd om nog vele jaren te leren!

De oudste is nu bijna 18, na 9 jaar Dagpauwoog behaalde hij jaar na jaar grote onderscheiding in een traditioneel college, en studeert dit jaar af in de richting Wetenschappen-wiskunde. Nooit heb ik hem moeten begeleiden of helpen met huiswerk of studeren! Volgend jaar gaat hij naar Leuven om burgerlijk ingenieurstudies aan te vatten. Hij is graag gezien en erg sociaal op school en heeft een groot hart, op de juiste plaats.

Toen hij startte in Dagpauwoog was hij een kleine, onzekere en gevoelige kleuter, toen hij aan de lagere school begon, was hij met fijne motoriek en leren lezen niet bij de snelsten... Mede door het feit dat hij zijn tijd kreeg, heeft hij dit nadien meer dan ingehaald! De aanpak van de school heeft hem op eigen tempo gestimuleerd en laten groeien.

Charlotte heeft Dagpauwoog net verlaten, na 9 jaar 'leven' en groeien. Ze is vol enthousiasme begonnen aan haar eerste jaar richting ASO artistieke vorming, in Wilrijk.

Net als haar broer, heeft zij haar weg gevonden en is zij daarin gestimuleerd en begeleid geweest. Ze bloeide open, is communicatief sterk geworden en heeft een liefde voor kunst en cultuur ontwikkeld, naast de liefde voor boeken en woord, mede via jullie aanpak en stimuli.

Van mij geen slecht woord over jullie methode.

Ik heb de school zien evolueren, vele kinderen zien komen en gaan.

Zelf ben ik ontzettend dankbaar. Voor mijn gelukkige kinderen, en voor mezelf.

Benjamin en Charlotte hebben me al meermaals bedankt voor de kans die zij hebben gekregen om daar hun eerste 9 jaar school te hebben mogen lopen, en koesteren hun gelukkige jaren in Dagpauwoog voor hun verdere leven in hun hart en persoonlijkheid.

Mijn dank en respect gaat ook uit naar jullie team van begeleiders.

Zij werken nog een stuk harder dan de traditionele leerkracht. Hun inzet, inventiviteit en oneindig enthousiasme is impressionant. De manier waarop zij telkens opnieuw, project na project, alles geven en de kinderen mee begeleiden naar soms ongelooflijk indrukwekkende eindproducten, heeft me meermaals versteld doen staan.

Dank aan jullie, om het leven van mij en mijn 2 grote (en zoveel andere) kinderen te hebben aangeraakt en veranderd voor altijd.

Tot slot wil ik nog bevestigen dat de Leefschool niet minder kansen geeft aan kinderen in het hoger onderwijs. Ik ken zelf vele oudleerlingen, ondertussen in de hogere jaren van de humaniora, of reeds enkele jaren in het hoger onderwijs. Of zelfs ondertussen afgestudeerd aan universiteit of hogeschool. De grote meerderheid behaalde er keer op keer mooie resultaten, en dit in zeer diverse 'harde en zachtere' richtingen.

Het zijn allen mooie volwassenen geworden ... (ik ken er een 20-tal)

Veel succes met de verderzetting !

Met hartelijke groeten!

Maureen MacCord

Mama van Benjamin en Charlotte Jacobs.

Zoals de meeste ouders hebben wij ook verschillende scholen bezocht voor we een schoolkeuze maakten. Alhoewel onze zoon nog maar naar de kleuterschool gaat, zouden we het toch leuk vinden als hij ook in de lagere school niet moet veranderen. Daarom vroegen we ook telkens om even kennis te kunnen maken met de lagere school. Je moet wel weten dat ik op voorhand erg sceptisch stond t.o.v meerdere leerjaren in één leefgroep. Wat enorm opviel in andere scholen was de grote nadruk die er gelegd werd op regels en voorschriften. Waar zouden de kinderen – en hun ouders – zich wel allemaal niet moeten aan houden? Over een pedagogisch project, een visie, een manier hoe er samen zou kunnen opgevoed worden, werd er gewoon niet gesproken. In Dagpauwoog was dat wel anders. Zowel op de opendeurdag als op een individueel bezoek achteraf ging het steeds over een visie, een project. Het was duidelijk dat zowel vanuit de directie als de leerkrachten een enorm engagement uitging. Een engagement om met heel veel inzet de juiste prioriteiten te leggen. Wat is echt belangrijk voor die jonge mensjes om zich te ontwikkelen? Altijd vanuit het kind zelf. Hoe creëren we de omgeving en de randvoorwaarden waarin een kind zowel gelukkig is, zich thuis voelt, als in staat is om veel bij te leren? Hoe spelen we in op de interesses en de mogelijkheden van de kinderen? Hoe bewust leren omgaan met de sociale vaardigheden en hoe kunnen we ze ontwikkelen? We zijn de verschillende leefgroepen gaan bezoeken. Geen formele “Goedemiddag mevrouw de directeur”, maar iedereen was gewoon rustig zijn taakjes en werkjes aan het uitvoeren en bleef dat ook gewoon verder doen. Ons bezoek werd nauwelijks opgemerkt. Bij de minste vraag waren er wel steeds verschillende kinderen die meer uitleg wilden geven. Een sfeer die me wel beviel. Erg anders dan bij een ‘klassieke’ school waar het bezoek van de directeur met enkele ‘vreemden’ wel erg werd aangegrepen om alles te onderbreken en waar de formaliteit een – voor mij – te grote prioriteit kreeg. Voor mij zat het goed. Zelf heb ik kunnen genieten van een heel leuke lagere school met een zandspeelplaats en een heus bosje waarin we konden spelen. Dagpauwoog met de prachtige omgeving waar de kinderen echt kunnen gaan ontdekken, was voor mij dan ook iets wat ik mijn kinderen echt niet wou onthouden. Nu, bijna een jaar na onze keuze, zijn we nog altijd even enthousiast. We weten natuurlijk niet hoe het in een andere school zou zijn. Maar wat we wel weten is dat onze Maarten zich thuis voelt in deze school.

Jan, papa van Maarten

Rob bracht de kleuterklassen en het eerste leerjaar op een gewone basisschool door.
In het eerste leerjaar ging het behoorlijk mis. Rob heeft het syndroom van Gilles de la Tourette. Daardoor had hij veel last van zenuwtics als hij onder druk stond. En zijn handschrift was erg onregelmatig. Hij kreeg dus geen stempeltjes, maar veel rode cijfers want hij kon niet mooi tussen de lijntjes schrijven. Ook geen kaboutertje op zijn bankje want hij kon zijn beentjes niet stilhouden. Geen leesdiploma met Kerstmis want hij had ook nog dyslexie. Zijn zelfbeeld werd zo laag en zijn tics zo hevig dat we op zoek gingen naar een andere school, een kindvriendelijke.
Na een lange zoektocht en veel weigeringen omwille van zijn tics, ontving Leefschool Dagpauwoog ons met open armen. Wat een verschil! Hier kreeg hij wel stempeltjes omdat hij zijn best deed. Hij kreeg geen opmerkingen omwille van zijn tics. Hier kon hij op een leuke manier leren lezen en schrijven zonder zich minderwaardig te voelen. Rob bloeide open en werd opnieuw een vrolijk kereltje. Geen traantjes meer 's morgens en veel minder last van zenuwtics.
Heel vaak kreeg ik de vraag of ik niet bang was dat Rob later, in de middelbare school wel zou kunnen volgen. Geen moment heb ik daar wakker van gelegen, ik voelde gewoon dat het goed zat. Hij was trouwens de jongste van vijf en al zijn zussen en broer stonden er van versteld dat hij eigenlijk een stuk verder stond dan zij toen, 'in de gewone school'. Zelfs zijn zus, die les geeft in het traditioneel onderwijs en ondertussen zelf mama is, besliste zonder te twijfelen om haar kindjes in Dagpauwoog in te schrijven.
Rob zit nu in het eerste jaar ASO en doet het zeer goed. Hij heeft geen last met planning, want dat leerde hij al in Dagpauwoog. Ook opzoekwerk gaat heel vlotjes, want ook dat was hij al gewoon. Dat schuchtere ventje van toen is volledig verdwenen. Hij kreeg bij Dagpauwoog zoveel zelfvertrouwen dat hij nu zelfs tot verantwoordelijke van zijn klas verkozen is. En zijn punten? Die zijn uitstekend! Met opgeheven hoofd en zo fier als een gieter komt hij telkens met een schitterend rapport thuis.
Wij hebben maar van één ding spijt. Dat we Dagpauwoog niet eerder ontdekt hebben.
Groetjes,

Myriam, mama van Rob

Toen we voor onze oudste dochter een school moesten kiezen, bezochten we verschillende scholen. Dat viel niet echt mee. De boodschap was telkens dat de ouders niet verder mochten komen dan de schoolpoort, tenzij er een feest of een oudercontact was. Teveel betrokkenheid van de ouders was niet gewenst. Wat een contrast met Dagpauwoog! Daar mochten we meteen de klas mee in en worden ouders gestimuleerd om deel te nemen aan het leven op school. Als we dan ook nog zagen hoeveel groen en speelruimte er was voor de kinderen, moesten we niet langer aarzelen.

Stefaan, papa van Aster en Robin